Er gaat heel wat vooraf aan mijn verhaal, want ik loop toch wel al even rond op deze aarde (oké, eerlijk is eerlijk, die paar dagen in 1975 was er van écht lopen nog niet zoveel sprake). Toch maakte de eerste dag van het jaar waarin ik normaal gesproken een taart met 50 brandende kaarsjes met een poederblusser mag doven, meteen duidelijk dat dit geen gewoon jaar zou worden. En precies daar begint het verhaal dat ik met je wil delen.
Een nieuwjaarsdag die ik mag vieren op de spoedopname van het ziekenhuis van Zottegem. Toplocatie voor een gezellig feest, dat spreekt voor zich. Vergezeld door een niersteen die al van de dag voordien zijn aanwezigheid had laten merken. 31 december was een flinke nierkoliek het startschot van mijn dag geweest. Eén voordeel: ik had het herkend deze keer. Anderhalf jaar ervoor had ik er al een keer eentje gehad aan de andere kant, en dat is een ervaring die je wel herkent als het zich herhaalt, dat mag je van mij aannemen zonder dat je het voor mij zelf hoeft mee te maken. Nadat die steen toen mijn lichaam langs de natuurlijke weg had verlaten liet de uroloog me al weten dat er volgens de scan in mijn linker nier nog een steen zat te wachten die me op een later moment wel ging duidelijk maken wanneer die zijn reis naar buiten was begonnen. Op oudjaar dus. Maar hey, ik weet hoe dit moet deze keer! Pilletjes nemen tegen de pijn en de krampen, en wachten tot het onding zijn weg naar buiten vindt. Go with the flow, niersteen!
Op oudjaar lukte het wonderwel om de kolieken op die manier onder controle te houden, maar tegen 23u laat ik toch de feesttafel met het gezin voor wat ze is om met pijn (net iets teveel om nog fijn met een p te kunnen noemen) in bed te kruipen en vervolgens de jaarovergang in foetushouding in bed door te maken. Ook dat is een levenservaring rijker. Maar in de voormiddag op nieuwjaarsdag is dat allemaal wel geëscaleerd tot zo misselijk zijn door de pijn dat pilletjes innemen niet echt meer een optie is.
Naar spoedopname dus. Op Nieuwjaarsdag. Wat blijkt: ook voor geneesheer-specialisten is dat niet echt de dag waarop ze staan te popelen om in de auto te springen om die ene pipo van zijn ongelukkig getimede niersteen af te helpen. Je krijgt ter compensatie wél een extra rijkelijk infuus met pijnstillers zodat je geen champagne nodig hebt om wat in een nieuwjaarsroes te komen. Santé! Intussen is uit de CT scan wel al duidelijk geworden dat de steen een kleine erwt groot is en dat denken dat die er vanzelf gaat uitkomen wishful thinking is. De natuur gaat deze keer dus een handje geholpen moeten worden.
Het bleek dat "een handje helpen" een verhaal in drie stappen was. Op 2 januari werd er onder narcose een drain geplaatst tussen mijn nier en blaas. Dit zorgde ervoor dat de druk op mijn nier werd verminderd, waardoor de pijn eindelijk iets draaglijker werd. De drain moest vervolgens blijven zitten om mijn urineleider de tijd te geven zich wat op te rekken, zodat de steen later gemakkelijker zou kunnen passeren. Op 14 januari dan terug onder narcose, drain eruit, steen verbrijzeld, steen eruit, nieuwe drain erin voor de veiligheid. En op 27 januari de apotheose, die laatste drain er terug uit. En ja, alles langs de weg die jij je nu voorstelt en die ik mijn hele leven tot nu toe eerder als een 'sens unique' had aanzien.
Drie ziekenhuisbezoeken in januari alleen al. Dat is hopelijk voldoende voor dit jaar, toch?