Paasmaandag. Dag van de mandarijn.
Neeneenee... Drie bezoekjes aan het ziekenhuis is duidelijk niet genoeg dit jaar. Ik moet en zal nog meer stempeltjes op mijn klantenkaart in het ziekenhuis verzamelen dit jaar. (Voor de duidelijkheid: dat is echt niet mijn eigen streefdoel, maar ik vertolk even de intenties die moeder natuur met mij lijkt te hebben).
Ik word wakker in een ruimte die mij helaas bekend voorkomt als de spoedopname van het ziekenhuis in Zottegem. Met naast mij vrouw- en dochterlief met betraande ogen. En aan de andere kant een zorgelijk kijkende assistent neurologie. Vreemd. Hoe kom ik hier? Werkelijk geen flauw idee. Met flarden komt het terug dat ik aan het ontbijt opeens een tic krijg in mijn nek en schouders die mijn hoofd ongewild naar links doet schokken. Isabel die zegt: stop daarmee, het is echt niet grappig (ik heb duidelijk mijn reputatie tegen op zo'n moment). En nu lig ik hier.
De dokter begint me te vragen of ik weet waar ik ben, welke dag we zijn, welke maand, welk jaar. Je zou denken dat iemand die zo'n zware studies doet wel zou weten dat je zo'n dingen gewoon op je telefoon kan zien. Het voelt allemaal heel onwerkelijk en er wordt me verteld dat ik na wat ik hierboven beschreef van mijn stoel ben gevallen en een epilepsie aanval kreeg. Van dat moment tot op spoed was ik dus bewusteloos. Het voelt als een slechte droom eigenlijk. Pas als ik naar de dienst medische beeldvorming word gebracht en daar in beweging moet komen om me op de onderzoekstafel van de CT scanner te leggen daagt het me: dit is echt. Ik droom niet. Ontnuchterend.
Scan klaar, terug naar spoed. Waar de neurologe komt vertellen: "we zien in de rechterhelft van uw hersenen een soort verweekte zone van ongeveer 5cm (kleine mandarijn, gezien de dag misschien eerder paasei) groot, maar we zouden eigenlijk een MRI scan moeten doen om te weten wat dat juist is. Dat kan een soort overblijfsel zijn van een ooit doorgemaakte beroerte (nooit gehad, voor de duidelijkheid), een trauma (een laadpaalduik, misschien?) of een ruimte-innemend proces. Eigenlijk alle drie niet goed, maar in gradaties. Terugdenkend aan mijn laadpaalavontuur uit de vorige blogpost ga ik voor mijn eigen gemoedsrust er maar van uit dat dat de meest waarschijnlijke oorzaak is.
Een MRI scan is een zeer volgepland onderzoek, dus het komt er eigenlijk op neer dat ik die scan pas kan ondergaan als er iemand bij wie er een is gepland was niet komt opdagen. Fingers crossed. En hoera, dinsdag in de late namiddag is het zover. My turn.