Kopzorgen (pun intended)

Na het gesprek in vorige post was er blijkbaar geen reden om nog in het ziekenhuis te moeten blijven (had geen verdere aanvallen meer gehad door de epilepsieremmers die ik neem, en de MRI scan had ik gehad). Dus 'mag' je dan naar huis. En Eugène 'mag' mee naar huis. Daar was hij al geweest, maar zonder dat ik het wist toen, de geniepigaard. 

Aangezien er in het ziekenhuis van Zottegem zelf geen hersenoperaties worden uitgevoerd krijg ik het bericht dat ik zal worden opgebeld om een aspraak in te plannen bij een neurochirurg die ook in Maria Middelares in Gent werkt. En dat gebeurt ook, dezelfde dag nog belt de secretaresse mij op en donderdag mag ik al een babbel met dr Cortier gaan hebben.

Vriendelijke man, de neurochirurg. Al moet ik toegeven dat het vooruitzicht dat deze man de intentie heeft om een Veluxluik uit mijn schedeldak te zagen enigszins de situatie bijkleurt.  Zoals in alle slechte doktersmoppen is er goed en slecht nieuws. Het slechte: dit is wel degelijk een hersentumor. Van het kwaadaardige soort. Het goeie nieuws: van de kwaadaardige soorten lijkt dit nog de minst agressieve, en hij zit op een plaats waar de chirurg er nog (relatief, don't try this at home) makkelijk bij kan. Ik krijg dus al snel te horen dat Eugène zijn eenzijdige huurcontract wordt opgezegd en hij binnenkort er met harde hand uitgezet wordt.

Een hersenoperatie dus. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar de beelden die ik daarbij in mijn hoofd krijg zijn niet de meest aangename. En ik ben dan al meestal een optimist, bijna op het ziekelijke af. Jaren als operatieverpleegkundige gewerkt hebben en dus heel concrete beelden van dit soort ingrepen in je hoofd hebben is in dit geval niet zo'n pluspunt.