Net vandaag beslist het Spotify algoritme dat het tijd is om Het Zesde Metaal me eraan laten te herinneren: 't is nog al niet naar de wuppe. En weet je, ze hebben gelijk. Er is nog een lichtgevende randje rond de donkere wolk.
"Ik zou zo kwaad zijn op alles en iedereen in jouw plaats", hebben verschillende mensen me al gezegd. Maar als er één ding is wat ik nog geen moment geweest ben sinds ik mijn diagnose hoorde, dan is het kwaad. Per jaar krijgen in België ongeveer 700 mensen te horen dat ze een glioom hebben. 700 op een dikke 11 miljoen mensen, dat maakt je kans op die boodschap ongeveer 1 op 16000 per jaar. En het pakje met die weinig benijdenswaardige boodschap werd door de genetische loterij bij mij afgegeven. Niet meer, niet minder. Geen booswicht die dit via een uitgekiend masterplan in mijn hoofd heeft geplant, geen bewuste intenties van wie dan ook. Op wie of wat zou ik in vredesnaam boos moeten zijn? Toegegeven, ik ben er gewoon niet goed in en ik doe het ook niet graag, kwaad zijn. Wat een zonde van de energie die beter ergens anders heen zou gaan.
Dankbaarheid. Om er maar een te noemen. Als dit verhaal mij iets heel erg duidelijk maakt, dan is het wel wat belangrijk is en wat niet in mijn leven. Dat ik heel veel heb waar ik dankbaar kan en mag om zijn. En 'hebben' bedoel ik allerminst in de bezittende vorm. Want ik heb het dan vooral over mensen. Een vrouw die zich nu de benen van onder het lijf loopt om te zorgen dat ik rust en de juiste zorg krijg, dat het leven verder gaat, dat ik op tijd op alle onderzoeken raak nu ik zelf niet met de auto mag rijden. Bedankt, ook al ben ik nu soms moe en grumpy, love you. Een dochter en pluszoon die allebei na een zijsprongetje hebben gevonden hoe ze, elk op hun eigen manier, hun beroepsleven waardevol willen invullen. Een topjuf en een topflik, dat worden jullie, en ik ben trots op allebei. Familie en vrienden die nu heel nadrukkelijk een stap naar voor zetten om te laten weten dat ze er voor me zijn. Collega's en vrienden-muzikanten die zich inzetten om de rollen die ik nu door de omstandigheden even niet kan invullen op te vangen. De manier waarop al in de dagen na mijn epilepsie aanval iedereen ging samenzitten om dit te organiseren, was fenomenaal. Het geluk om in een land te wonen waar hoogstaande medische zorg beschikbaar en bereikbaar is...
Er is zoveel om intens dankbaar voor te zijn. Ik ben bij een topchirurg terechtgekomen, Eugène kan verwijderd worden, en de nadelen die ik daarvan ga ondervinden gaan hoogstwaarschijnlijk tijdelijk zijn. Dat vooral. Ik ga het leven zonder Eugène nog zien en beleven.
Reactie plaatsen
Reacties