Aangezien er dan toch geen gebruiksaanwijzingen bestaan kan ik dan misschien beter zelf delen hoe ik aanvoel dat je best met mij probeert om te gaan. Let op: dit geldt niet zomaar voor iedereen die opeens te horen krijgt dat hij/zij ongewenst gezelschap kreeg van een huurder onder de schedel, enkel en alleen voor mij specifiek. Enkele wegwijzers dus doorheen mijn hoofd.
Wat mij betreft zijn er enkele duidelijke do's en dont's. De hoeveelheid clichés die ik de afgelopen weken al naar mij toe geworpen kreeg, je wil het niet wéten. En die zijn niet allemaal even accuraat of gewenst of helpend... Daarom even mijn reactie op de topclichés.
"Vechten he man!" - Eh... nee. Zo werkt het niet. Eugène kan ik niet uit frustratie op zijn bek gaan timmeren. Eugène zit in mijn hoofd. En hoe ik daarbinnen moet gaan vechten is mij niet helemaal duidelijk, als je mij dat zegt ga je me dan ook moeten uitleggen hoe dat moet gebeuren. Want als dan blijkt dat het allemaal niet evolueert zoals ik hoop dat het gaat, ligt het dan aan mij? Heb ik niet genoeg gevochten dan? Foute boel, vind ik. Het enige wat ik op dit punt zélf kan doen is kiezen in welke arts ik mijn vertrouwen stel om me te laten helpen. Daar stopt het. Vanaf dat punt is het niet vechten maar juist de witte vlag omhoog, totale overgave en hopen dat het goed komt. Zo banaal is het, stop met jezelf wijs te maken dat ik de vechter ben in het verhaal. Bon, dat wil ik dus niet meer horen he.
"Goeie moed!" - Awel ja, dat kan ik wel gebruiken. Het hoofd omhoog houden, dat lijkt me nu wel iets wat me helpt. Hoopvol optimistisch maar realistisch, ik denk dat dat mijn houding het best omschrijft.
"Allez man, waarom moet gij dat nu tegenkomen?" - Weer zo eentje. Het is simpel nochtans: er IS geen reden. Geen schuld, geen verdienste, geen boosdoener, geen evil masterplan, geen Sardonis (ja, ik kom uit de Merlina generatie, ik weet het). Noppes. Dit is gewoon het verkeerde lotje uit de trommel getrokken. Niet meer of minder. Weg met die opmerking, ben ik niks mee. Volgende keer ik dit hoor bel ik de clichépolitie.
"Hoe gaat het?" - Dat is een tricky vraag. Je mag ze stellen. Maar stel ze veiligheidshalve alleen als je wil horen hoe het met me gaat en niet als het een beleefdheidsformulering is om het gevoel te hebben dat je je plicht hebt gedaan. Ik kijk daar nogal makkelijk door, wees gewaarschuwd.
"Ze kunnen tegenwoordig al veel, hoor" - Klopt. Maar niet alles. Tenzij je ervaring als neuroloog, oncoloog of neurochirurg kan voorleggen is de kans dat jij kan inschatten of dat voor mijn specifieke geval van toepassing is, misschien eerder klein, neen?
Ik merk dat bovenstaande een stuk giftiger klinkt dan ik het bedoel. Mag ik het aan Eugène wijten voor deze keer?
Reactie plaatsen
Reacties