The end of the world as I know it?

Verschillende mensen die mijn blog lezen (en dat zijn er meer dan ik had durven denken) vroegen me al: allemaal goed en wel dat je zo positief en relativerend bent, maar hoe gaat het nu écht met je? "Je hoeft niet altijd de schijn op te houden". 

Eerlijk? Het is helemaal geen schijn. De afgelopen weken, sinds de diagnose, zijn de light-versie van het kankerverhaal, lijkt mij. Op die ene epilepsieaanval na die me op paasmaandag in het ziekenhuis deed belanden heb ik gewoon geen symptomen. Géén. Vermoeid, da's alles. Daar helpt een dutje tussendoor prima tegen. En ja, ik heb opeens het kortetermijngeheugen van een goudvis of struisvogel, en daar helpt getrouwd zijn met een wandelende to-do-lijst dan weer tegen. Maar ik ben niet dag in dag uit kotsmisselijk of doodziek. Op die manier is het gewoon echt niet moeilijk om het hoofd rechtop te houden. Daarover lopen klagen zou een aanfluiting zijn tegenover al die mensen die wel door diepe modder moeten.

En wat ook helpt? De steun die ik van zoveel kanten tegelijk krijg, en waar ik eigenlijk met stijgende verbazing naar kijk. Iedereen die me kent weet ik dat ik in een groep eerder de stille ben, verre van het haantje de voorste. Daarom ben ik er vaak van uitgegaan dat mensen over me heen kijken. En nu merk ik hoe fout ik daarin was,  Er zijn blijkbaar wel heel wat mensen die daar voorbij kijken. Die nu op basis van mijn situatie, mijn blog, ineens een ander, meer diepgaand gesprek met me aangaan. Voor een introvert is dat op een wat ongelukkige manier bijna een geschenk op zich. Wat ik meemaak (of toch minstens de diagnose die ik kreeg) choqueert mensen, doet hen nadenken over hoe ze (theoretisch) zelf zouden reageren, doet hen in het beste geval even nadenken over wat ze belangrijk vinden in het leven en wat ze misschien beter niet tot in het oneindige uitstellen. Als dat zo is, dan is dat voor mij toch al een klein puntje van zingeving, dat het misschien toch ergens 'goed' voor is.

Want uiteindelijk: een groot deel van ons leven zijn wij in wezen de hamster, het ratje, de cavia die op zijn loopradje van het beroepsleven zich een ongeluk holt. Bij mij is dat radje nu even noodgedwongen stilgevallen, en ik merk al onmiddellijk hoe dat je perspectief op het leven verandert. Ik ben nu vier weken verder in mijn verhaal, vier weken waarin ik niet ben gaan werken, met geen van mijn bands heb opgetreden. En zie nu, de wereld is gewoon blijven draaien. Onmisbaar ben ik blijkbaar niet, en blijkbaar zijn alle redenen die we ons dag in dag uit voorhouden waarom het zo belangrijk is te blijven lopen op ons radje blijkbaar veel relatiever dan we ze inschatten.

Voor de overstap naar mijn huidige job volgde ik een jobcoaching traject, omdat ik in mijn vorige job heel erg het gevoel had ver van mezelf af te staan. Uit dat traject is heel sterk naar boven gekomen hoe erg ik gedreven ben door dingen die ik persoonlijk als waardevol inschat. En dan kom je ook op het terrein van zingeving. Wat doe ik hier? Ook nu merk ik dat mijn antwoord daarop heel erg wordt ingekleurd door wat ik kan betekenen of heb betekend voor anderen. Afstuderen als verpleegkundige was daar al een redelijk duidelijk signaal in. Ook al werk ik al jaren in de medical devices industrie, zelfs daar betrap ik er mezelf op dat mijn intrinsieke motivatie niet ligt in een verkoopscijfer rechtsonderaan een Excel sheet, maar wel in mijn tevreden klant en de patiënten die worden geholpen met de producten die wij als bedrijf maken en leveren.  Het feit dat ik zelfs nu steunberichtjes krijg van de mensen waar ik als vertegenwoordiger vaak over de vloer kom, doet mij daarom ontzettend veel plezier. 

Aan de ontvangende kant van de zorg terechtkomen stelt dat allemaal nog net iets scherper. Als patiënt merken hoe belangrijk het is wie je kamer binnenstapt en op welke manier. Hoe een positief ingesteld iemand je eigen kijk op de dag wat bijstuurt, ook al heb je juist nieuws gekregen wat je niet wilde horen. Naar mijn aanvoelen ligt dat heel dicht tegen mijn kern van zingeving, en ergens hoop ik dat wanneer ik genezen ben (ik zeg bewust niet 'als', want genezen ga ik, ik heb dat besloten) ik mij dat herinner, en er hopelijk ook mijn lessen uit trek. 

Dit wordt een langere post dan de vorige, omdat ik het ergens beschouw als een brief aan mijn toekomstige zelf. Het is zondagavond en dinsdag wordt quasi een volledige hersenlob bij me weggenomen. Een die ondermeer verantwoordelijk is voor hoe je persoonlijkheid en karakter zich aan de buitenwereld toont. Wat de juiste impact daarvan gaat zijn, niemand kan het mij zeggen. Tijdelijk krachtsverlies of zelfs een tijdelijke halfzijdige verlamming, waarvoor ik werd gewaarschuwd, kan ik plaatsen. Dat is de spreekwoordelijke zure appel waar ik heen moet bijten om aan de andere kant van de inspanning de badge 'genezen' te krijgen. De grootste angst die ik heb zit eigenlijk eerder in: ga ik niet kwijtraken wat Kris Kris maakt? Ga ik mezelf nog zijn? Misschien is bovenstaande dan wel een ultieme poging van  mijn oude ik om aan mijn nieuwe ik duidelijk te maken wat old me belangrijk vond. Ik hoop dat new me luistert. En ik hoop ook dat wie old me nauw aan het hart ligt, de moeite doet om new me te signaleren als hij te ver daarvan afdrijft. 

Gaan we dat afspreken, jij en de oude en nieuwe ik? Dat is de zee die we horen. (Ik hoop zo erg dat niemand deze verwijzing aan nieuwe ik moet uitleggen)

Als alle mensen die beloofd hebben dinsdag een kaars te branden dat ook effectief doen, dan vrees ik dat Eugène een gat in de ozonlaag gaat branden. Maar het is voor de goeie zaak, toch?