22u, in een lege ziekenhuiskamer.
Het is enkel jij en ik hier nu, Eugėne. Onze laatste avond samen. Laat ons eerlijk zijn: dit was geen evenwichtige relatie. Jij koos ervoor om in mijn hoofd hier een beetje onaangekondigd te komen groeien, en om je aanwezigheid pas te laten merken op een manier die de mensen die ik het liefste zie ronduit bang heeft gemaakt. Ik zie nog altijd de ogen van mijn vrouw en dochter en hoe ze naar me keken op die spoedbrancard voor me. Die onrust, paniek, dat verdriet. Je hebt verdorie niet het recht hen dat aan te doen. En daarom vlieg je er morgen uit, Eugėne. Hier trek ik de grens. Morgen haalt een buitengewoon bekwame chirurg ons uit elkaar. Een van ons beide gaat dat niet overleven. En die ene ga ik niet zijn, laat dat duidelijk zijn. Er zijn de laatste weken zoveel mensen die me zeggen dat ze mij niet willen of kunnen missen, maar waar is jouw clan nu? Ik zie geen pro-Eugėne betoging voor het ziekenhuis, hoor. Jij zwemt morgen in een pot formol je glorieloze einde tegemoet, ik ga kunnen rekenen op een team intensive care professionals en een clan aan supporters aan de zijlijn.
Jij nam me niet alleen het stuur van de auto af, maar ook even dat van mijn leven. Maar dat laatste neem ik morgen weer terug in handen.
Buiten, jij. Van mijn erf.
Reactie plaatsen
Reacties