Reboot

Een dikke maand na de ingreep intussen, een maand zonder Eugène. Maar dus ook een maand zonder de frontale hersenkwab waar Eugène de plaats van had ingenomen. En wat raad je nu: die had een functie!

Begrijp me niet verkeerd: de ingreep is geslaagd en de bijwerkingen zijn zo miniem als maar kon. Was er op dat vlak iets grondig misgegaan, dan had ik nu in een rolstoel kunnen zitten en was thuis verder revalideren misschien zelfs helemaal niet aan de orde. Dat is dus niet zo. De meeste mensen die me zien, reageren eerder verrast dat ik er zo normaal/OK uitzie en dat ik zonder zichtbare beperkingen uit dit verhaal ben uitgekomen. Maar daar zit juist het addertje onder het gras: zonder ZICHTBARE beperkingen. Iemand die van de ene dag op de andere niet meer kan lopen, uiteraard merk je dat onmiddellijk op. Maar het kan subtieler. De zaken waar ik mee worstel worden eigenlijk niet of nauwelijks opgemerkt door wie mij even maar vijf minuutjes ziet of heel kort met me praat. Die persoon wandelt weg met de perceptie dat ik helemaal OK ben.

Degenen die 24/7 met mij samenleven, die zien het wel wat er veranderd is. En dat heeft te maken met de functie van de hersenkwab die werd weggenomen. Google leert je daarover: De frontale hersenkwab, ook wel de voorhoofdskwab genoemd, is verantwoordelijk voor een breed scala aan hogere hersenfuncties, waaronder: planning, besluitvorming, doelgericht gedrag, sociale cognitie, emotie regulatie, impulscontrole en motoriek. Pas op, dan heb ik nog het voordeel dat enkel de rechterhelft daarvan weg is, terwijl in mijn geval de linkerhelft dominant is. 

Wat wil dat dan concreet zeggen? 

'Planning': dat is ook het opdelen van complexere taken in makkelijkere 'deeltaakjes'. Dat lukt niet meer zo goed. In de eerste week na mijn ingreep heeft dat er op een dag toe geleid dat ik er anderhalf uur over heb gedaan om 4 sneetjes brood te smeren en op te eten. 

Maar in the end wel gelukt dus, alleen traaaaaaaag... En dat is eigenlijk  de grootste gemene deler van mijn klachten: alles gaat wel, maar trager tot veel trager dan ervoor. Als je computer zich zo begint te gedragen ben je al snel met je vingers naar ctrl-alt-del op zoek, maar voor hersenen bestaat er blijkbaar geen reset knop. 2ehands.be afschuimen op zoek naar een nieuw setje hersenen is ook niet heel nuttig. 

Het leidt er ook toe dat bepaalde automatismen opeens verdwenen lijken te zijn. Vroeger stapte ik in de auto en het eerste wat ik deed was mijn gordel omdoen. Nu moet keer op keer iemand mij daarop wijzen, meestal als het vervelende piepje van het alarm al even aan het afgaan is, en ik dat zelf blijkbaar niet had opgemerkt. De deurbel, nog zoiets. Vroeger ging de deurbel en automatisch begon ik naar de deur te lopen. Nu zitten daar dus een aantal denkstappen tussen (Hé een geluid. De bel. Dat wil dus zeggen dat er iemand aan de deur staat. Misschien eens gaan zien?), wat ook hier voor vertraging zorgt. 

's Ochtends opstaan, douchen en ontbijten wordt op deze manier ook een tijdrovend proces... En bijgevolg is ergens op tijd komen voor een afspraak vaak een uitdaging. Soms heb ik het gevoel écht niet 'in gang te komen'. Behoorlijk frustrerend voor je huisgenoten die voor de zoveelste keer wél tijdig, aangekleed en wel, staan wachten om te vertrekken. Voor hen: probeer te beseffen dat ik hier écht waar niet voor kies, dit gebeurt gewoon. Het gedeelte van mijn hardware waar deze apps op draaiden is gewoon wég.

Mag ik dus mijn pollekes kussen dat ik al bij al zo goed hier ben doorgesparteld? Hell yeah. Gaat het perfect? Nee, dat dus ook niet he. Vooral voor de mensen heel dicht rond mij ben ik momenteel een serieuze uitdaging die hun geduld op de proef stelt. Maar ook dat zal vooruit gaan naarmate de verloren functies ergens een stukje van mijn hersenen vinden die dat kunnen overnemen.  Om het met de woorden van Arnold te zeggen: I'll be back.